Het is steeds minder duidelijk wie vertrouwd kan worden, bijvoorbeeld doordat het onderscheid tussen interne en externe medewerkers steeds minder scherp wordt en mensen steeds meer thuiswerken. In het zero trust model wordt ervan uitgegaan dat gebruikers, apparaten en het netwerk standaard niet vertrouwd kunnen worden, ook als apparaten verbonden zijn aan het lokale netwerk. Uitgangspunt is dan dat identiteiten altijd sterk worden gecontroleerd voorafgaand aan het verstrekken van toegang. Gebruikers krijgen ook alleen de minimaal noodzakelijke toegang. Het niveau van beveiliging wordt hierdoor verhoogd. Autorisatie dient plaatst te vinden op functionaliteiten en op basis van het need-to-know principle. Dit betekent dat de gebruiker alleen toegang krijgt tot tools, data en zones die daadwerkelijk noodzakelijk zijn voor het werk dat diegene doet. Daarbij wordt gebruik gemaakt van contextuele en adaptieve toegangscontrole.